Μήτρος Λέκκας ή Μητρομάρας

Μήτρος Λέκκας ή Μητρομάρας

Ένας ιδιαίτερος αρβανίτης αγωνιστής

Ο Μήτρος Λέκκας (Μητρομάρας, ? - 1772) ήταν Αρβανίτικης καταγωγής.Ο ΜητροΛέκκας,λόγω της αποκοτιάς του,της έξω από λογική στάσης του,έλαβε τον χαρακτηρισμό Μάρας (απερίσκεπτος,ά-φρων,Τρελομήτρος.Βλέπε: το αρβανίτικο επίθετο ιμάρ) λόγω της τρομοκρατίας που άσκησε επί των Τούρκων της Κορινθίας,και επειδή είχε φονεύσει πολλούς,εξήγειρε εναντίον του άγριο διωγμό ο Τούρκος διοικητής της Κορίνθου Κιαμήλμπεης,ο οποίος ζήτησε την εξόντωσή του.Ο ανορθόδοξος Μητρομάρας,ο καπετάνιος του Αργοσαρωνικού με τους πιστούς του Λεμπέσηδες έδρασε μεμονω-μένα και ανοργάνωτα.Το όνομα «Λεμπέσης» στην κυριολεξία σημαίνει κλέφτης,αντάρτης,αποστά-της.Προέρχεται από την τουρκική ονομασία «ελι-μπές» (= 55).

Με την ονομασία "Λεμπέσηδες" φέρονταν αρχικά η άτακτη ομάδα ανδρών του επαναστατικού σώ-ματος (1771-1772) που είχε δημιουργήσει επί τουρκοκρατίας στον ελλαδικό χώρο ο Μητρομάρας.Το σώμα αυτό συγκροτούνταν από πενήντα πέντε (= ελιμπές) άνδρες.Από παραφθορά του ονόματος προέκυψε ο τύπος «λιμπές» και εξ αυτού "λεμπές".Την εποχή εκείνη οι λεμπές προκαλούσαν κατα-στροφές τουρκικών περιουσιών,φόνους κ.λπ.Κατά μία,ασθενή,εκδοχή το λεμπές οφείλεται στα αρβανίτικα → λιέ (=αφήνω) + μπέσα (=πίστη,εμπιστοσύνη) → λιεμπές = αναξιόπιστος,παρά-σπονδος,επίορκος.Η απ΄ τα αρβανίτικα ετυμολόγηση δεν προσφέρει ακρίβεια,αλλά και δεν απο-κλείεται (δες: το αρβανίτικο ρήμα λιέ).

Λόγω αυτών των ανοργάνωτων δραστηριοτήτων τους,οι Έλληνες προύχοντες κι όχι μόνο (ως και οι άλλοι αρβανιτόφωνοι,φέρεται) κρατούσαν απόσταση απ΄ αυτούς με συνέπεια στη γλώσσα της ε-ποχής μέχρι και στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 με την ονομασία Λεμπέσηδες να χαρακτη-ρίζονται γενικά οι οποιοιδήποτε αποστάτες.

Πήρε μέρος στα Ορλωφικά,των οποίων και ήταν πρωτεργάτης.Μετά τα Ορλωφικά πολέμησε στη Σαλαμίνα.Έδρασε στα παράλια της Αττικής,Μεγαρίδας και νότιας Εύβοιας.Πέθανε στο Αγκίστρι το 1772 (15-2-1772).Οι Λιεμπέσηδες δεν είχαν συνέχεια. 

Σήμερα,απαντάται σε διάφορους αρβανίτικης καταγωγής το επώνυμο Λεμπέσης,αλλά η προέλευσή του θα πρέπει να εξετάζεται κατά περίπτωση.Και στο χωριό μου,τον Βαρνάβα,υπήρχε ως παρατσού-κλι (του Γιώργου Τσουτσάνη) το Λιεμπέσης,αγνοώ για ποιο λόγο.

Πηγές (κατά την Βικιπαίδεια)

1.Ιωάννης Β. Λυκούδης: Η Διοίκησης και Δικαιοσύνη των Τουρκοκρατημένων Νησιών,Αθήνα 1954.

2.Μεγάλη Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαίδεια Κ-Μ,σελ. 535

Γιώργος Ταλιούρης

Γιώργος Ταλιούρης

Λίγο παλιότερος τραγουδιστής της νεο-λαϊκής μουσικής με καλλιτεχνική και δισκογραφική θητεία που αγγίζει την 35ετία. 
Στους δίσκους του: «12 μεγάλες επιτυχίες του» (1968), «Γ. Ταλιούρης» (1969), «Γ. Ταλιούρης: 12 μεγάλες επιτυχίες» (1970), «Κάθε χάντρα και ένας πόνος» (1971), «Μεγάλες επιτυχίες» (1971), «Μεγάλες επιτυχίες» (1971), «Μαυροντυμένε ουρανέ» (1971), «Γ. Ταλιούρης» (1973), «14 μεγάλες επιτυχίες» (1977), «Εγώ π’ αγάπησα» (1977), «Τραγούδια γι’ αυτούς π’ αγάπησαν» (1977), «Λαϊκό ξεφάντωμα» (1979), «Σε καλό να μου βγει» (1983), «Και πάλι μαζί» (1989), «Οι μεγάλες επιτυχίες» (1994 και 1995), «Εσύ είσαι αριστοκράτισσα» (1996). Μετέχει επίσης στους δίσκους: «Όταν ανθίζει η πασχαλιά» (1977), «Οι άρχοντες του Λαϊκού μας Τραγουδιού, 1 και 2» (1994). Στο youtube θα βρείτε πλούσιο υλικό απ΄ τα όμορφα τραγούδια του γ.τ.Δίνω δύο χαρακτηριστικά βίντεο

κι ένα playlist:  

https://www.youtube.com/watch?v=tIwAAYW0SmU&list=PLD96065D6D7F78FE3

Σημείωση: ο γ.τ. είναι αρβανίτικης καταγωγής.Ταλιούρι στο ιδίωμα των αρβανιτοφώνων λεγόταν το τηγάνι.

Α Π Ι Σ Τ Ε Υ Τ Ο : Στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ Θράκη γιορτάζεται η κατάκτησή της...

Την Κυριακή διοργανώνονται τα ¨40 Κουρμπάνια¨ !

Το έθιμο ¨40 Κουρμπάνια¨ που συνεχίζεται επί αιώνες στην ορεινή περιοχή αρχίζει.

Το έθιμο ¨40 Κουρμπάνια¨ που συνεχίζεται για αιώνες στην Χλόηθα πραγματοποιηθεί στις 11:00 της 29/5/2016.Σε αυτούς που θα παρευρεθούν στην εκδήλωση θα προσφερθεί το γνωστό φαγητό ¨μπακιρλαμά¨. Η εκδήλωση είναι ανοιχτή σε όλους.

40 ΚΟΥΡΜΠΑΝΙΑ

Μετά από την κατάληψη της Αδριανούπολης και του Διδυμοτείχου, ισχυρές μονάδες Τούρκων επιδρομέων με επικεφαλής τους 40 καταγόμενους από το Χορασάν στρατιώτες,προελαύνοντας προς την περιοχή Τανριντάγ, σε διάφορα μέρη έδωσαν σκληρές μάχες και είχαν εκατοντάδες νεκρούς-μάρτυρες.Και επειδή η κυριαρχία έγινε εξαιτίας των 40 στρατιωτών (δερβίσηδων) λέγεται ¨40 Ήρωες¨.Οι δε εορτασμοί των νικών και των κατακτήσεων τους ονομάστηκαν ¨Γιορτή των Ηρώων¨ και ¨Κουρμπάνι των Ηρώων¨. Από τους μάρτυρες αυτούς, στις μέρες έφτασαν 5 τάφοι,οι οποίοι βρίσκονται 10 μέτρα από τα σύνορα,εντός του βουλγαρικού εδάφους.    …………..

Αυτοί από τον κόσμο της περιοχής λέγονται ¨Σωστοί Ήρωες¨. Είναι Τούρκοι-παλληκάρια που έγιναν μάρτυρες και σε αυτό το θέμα δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.Στις μέρες μας στον χώρο του μαρτυρίου,διοργανώνονται τα 40 Κουρμπάνια για να τιμηθούνε οι επιδρομείς.Παλιότερα αποτελούσε όρο η θυσία 40 κουρμπανιών-ζώων.Τα τελευταία χρόνια τα 40 Κουρμπάνια πραγματοποιούνται με βοοειδή.

Πριν από τον καθορισμό των βουλγαροτουρκικών συνόρων σε αυτή την τελετή-κουρμπάνι μετείχαν και Τούρκοι από την Βουλγαρία.Αλλά με τον καθορισμό τους το 1920,τα 40 Κουρμπάνια που γινόταν εκεί,πλέον άρχισαν να γίνονται σε ένα οροπέδιο στο χωριό Χλόη.

Αυτό το κουρμπάνι που οργανώνεται ετησίως σαν ένα χρέος ευγνωμοσύνης,γινόταν Πέμπτη , 40 μέρες μετά από το Χιντρελλέζ.Στις μέρες μας επειδή είναι μέρες εργασίας μεταφέρεται τις Κυριακές.

Πηγή

Από το χτες στο σήμερα

Ο ΤΕΚΕΣ ΤΟΥ ΣΑΓΙΝΤ ΑΛΗ ΣΟΥΛΤΑΝ ΚΑΙ ΟΘΩΜΑΝΙΚΑ ΜΝΗΜΕΙΑ

Μεχμέτ Κοτς

http://rodopruzgari.com/item/5799-k%C4%B1rkkurban%C4%B1-pazar-g%C3%BCn%C3%BC-d%C3%BCzenleniyor.html

24/5/2016

Σχόλιο: Η πηγή που αναφέρεται προφανώς είναι κάποιο πόνημα του Μεχμέτ Κοτς-θρησκευτικού ηγέτη των αλεβιτών της περιοχής Έβρου. Ο Κοτς παλιά ήταν εντελώς παραμελημένος και κανείς δεν του έδινε σημασία.Όταν οι αντιπαλότητες αλεβιτών και σουννιτών αναδείχτηκαν χάρη στην γνώση που μας προσέφερε η παρουσία της Χαράς Νικοπούλου στο Μ. Δέρειο,η Τουρκία συναισθάνθηκε τον κίνδυνο,τον προσέγγισε και τον έκανε δικό της.Έκτοτε πάντοτε όποτε πάει εκεί στην περιοχή Τούρκος επίσημος,πάντα τον καλούνε και τον τιμούνε.Σε αντίθεση δηλαδή με ότι συμβαίνει στην Τουρκία,όπου υπάρχουν πολλές διακρίσεις σε βάρος των αλεβιτών.Επειδή όμως στην ελληνική Θράκη η Τουρκία δεν θέλει να της ξεφεύγει κανένα ¨πρόβατο¨,εδώ προσέγγισε τον Κοτς και τον έχει δικό της.Πώς το κατάφερε δεν ξέρουμε,αλλά διάφορα περνούν  από το μυαλό μας.                            Posted on TourkikaNea Μαΐου 28th, 2016

Η συνεργασία ΚΚΕ-Χότζα...

Το Ε.Α.Μ. επιτρέπει την επιστροφή των Τσάμηδων

1.Η άγνωστη συνάντηση Ζαχαριάδη - Χότζα στην Κορυτσά (Ιούλιος 1949)

Θέματα Ελληνικής Ιστορίας (istorikathemata.com)  Ιωάννης Φιλίστωρ  20 Αυγούστου 2012

(Πώς οργανώθηκε η μυστική σύσκεψη λίγο πριν από τη λήξη του Εμφυλίου και οι ανησυχίες των Τιράνων)

  γράφει ο κ. Σταύρος Γ. Ντάγιος,διδάκτωρ Ιστορίας στο Α. Π. Θ.

Εξήντα τρία χρόνια μετά τη λήξη του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου και τα αλβανικά αρχεία παρέχουν σπάνιο αρχειακό υλικό για τις εξελίξεις της περιόδου αυτής. Το καλοκαίρι του 1949 και ενώ η τύχη του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου είχε εν πολλοίς κριθεί, η αλβανική κομμουνιστική ηγεσία επιχειρούσε με κάθε τρόπο να ανταποκριθεί στις αιτήσεις των ελλήνων κομμουνιστών και να βοηθήσει τον αντάρτικο αγώνα, σύμφωνα με τις υποδείξεις της Μόσχας και του Βελιγραδίου, αλλά χωρίς η βοήθεια αυτή να γίνει ευρύτερα αντιληπτή και να υπονομεύσει την ασφάλεια και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Και αυτό διότι από τις αρχές Απριλίου 1949 η ελληνική κυβέρνηση, με υπόμνημά της προς τις Δυτικές Δυνάμεις, διατύπωνε την ανάγκη μιας κοινής συμμαχικής ναυτικής απόβασης στην Αλβανία με στόχο την εξόντωση των αντάρτικων βάσεων στο εσωτερικό της χώρας, πλην αυτό δεν έβρισκε δεκτικούς τους δυτικούς συμμάχους. Στην Αλβανία ήταν εγκατεστημένος μεγάλος αριθμός σοβιετικών αξιωματούχων ενώ σοβιετικά εμπορικά και στρατιωτικά πλοία εφοδίαζαν την Αλβανία και, στη συνέχεια, το αντάρτικο μέτωπο. Η Αλβανία εξακολουθούσε να αποτελεί την κύρια βάση ανεφοδιασμού στον αγώνα των ανταρτών.

Στα τέλη Ιουλίου 1949 και ενώ η απόφαση του Βελιγραδίου για κλείσιμο της μεθορίου με την Ελλάδα είχε ανακουφίσει σημαντικά τόσο την Αθήνα όσο και τη Δύση, η ελληνική κυβέρνηση επέμενε φορτικά στις θέσεις της για εισβολή στην Αλβανία. Τότε ακριβώς, και ενώ όλα έβαιναν δυσμενώς για τους έλληνες κομμουνιστές και η τύχη του Εμφυλίου είχε οριστικά κριθεί, ο αμετροεπής και αλαζών Νίκος Ζαχαριάδης ζητούσε πεισματικά από τους αλβανούς κομμουνιστές την κλιμάκωση της βοήθειας προς τους αντάρτες. Καινούργια στοιχεία που έρχονται στο φως της δημοσιότητας από τα αλβανικά αρχεία κάνουν λόγο για μυστικές συναντήσεις εκείνης της περιόδου μεταξύ των δυο κομουνιστών ηγετών σε αλβανικό έδαφος κατά μήκος της μεθορίου.

Μια τέτοια συνάντηση, η οποία για πρώτη φορά έρχεται στο φως από τα αλβανικά κρατικά αρχεία, είναι αυτή της 2ας Ιουλίου 1949 στην Κορυτσά. Υστερα από απεγνωσμένες εκκλήσεις του Ν. Ζαχαριάδη, και αφού είχε πρώτα φροντίσει να ενημερώσει τη Μόσχα, ο αλβανός κομμουνιστής ηγέτης Ε. Χότζα δέχτηκε τον Ν. Ζαχαριάδη σε μια άκρως μυστική συνάντηση στην Κορυτσά, ενώ βρισκόταν σε διακοπές στο Πόγραδετς. Η συνάντηση προετοιμάστηκε με απόλυτη μυστικότητα από αλβανούς αξιωματούχους της ασφάλειας, ενώ παρέστη ως διερμηνέας ο έλληνας Βορειοηπειρώτης, ανώτατος αξιωματούχος της Αλβανικής Ασφάλειας, Γιώργος Κώτσιας. Ο Ζαχαριάδης ζήτησε από τον Χότζα χωρίς περιστροφές να επιτραπεί η είσοδος των ελλήνων ανταρτών στην Αλβανία, να εξοπλιστούν και στη συνέχεια να προωθηθούν στο μέτωπο του πολέμου. Αυτό όμως εγκυμονούσε τεράστιους κινδύνους για την ίδια την Αλβανία και την ακεραιότητά της, αφού η ηγεσία των Τιράνων, μέσω ισχυρού δικτύου κατασκοπείας, είχε ενημερωθεί για τα σχέδια της Αθήνας.

Ενβέρ Χότζα

Ο Ε. Χότζα ήταν κατηγορηματικός: «Οχι, εγώ σας εξόπλισα, εγώ και θα σας αφοπλίσω, και κανένα πόδι ελλήνων ανταρτών δεν θα εισέρθει επί αλβανικού εδάφους. Δεν επιθυμώ επ' ουδενί μια ένοπλη σύρραξη μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας! Σε βοήθησα πολύ, πέραν του δέοντος. Γι' αυτό ενημέρωσα και τον Στάλιν!». Υψωσε τη φωνή και χτύπησε το τραπέζι με τη γροθιά του. Τα λόγια αυτά μεταφέρει αυτήκοος μάρτυρας στη συνάντηση. Τον συντονισμό της παροχής βοήθειας προς τους έλληνες αντάρτες αλλά και τη διαχείριση του περίπλοκου ελληνικού ζητήματος στην Αλβανία είχε αναλάβει ειδική υπηρεσία με τον κωδικό «Επιχείρηση 10», υπό τον αναπληρωτή υπουργό Εσωτερικών Μιφτάρ Τάρε, ο οποίος διηγείται με κάθε λεπτομέρεια τα γεγονότα της εποχής.

«Εσείς μας κρατήσατε ζωντανούς!»

Είχαν προηγηθεί και άλλες συναντήσεις αλβανών υψηλόβαθμων αξιωματούχων με έλληνες κομμουνιστές, όπως εκείνη του Νοεμβρίου 1948 στα Τίρανα, στα πλαίσια των εργασιών του πρώτου Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Αλβανίας. Προσκεκλημένοι των Αλβανών ήταν οι Γ. Ιωαννίδης και Β. Μπαρτζώτας. Οι έλληνες προσκεκλημένοι, μέσω επευφημιών, έλαβαν τον λόγο και εξύμνησαν τους αλβανούς κομμουνιστές, χωρίς να αναφέρουν επίσημα τη βοήθεια προς τους αντάρτες. Ωστόσο, σε κατ' ιδίαν συναντήσεις και οι δυο τους εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους για τη στάση των αλβανών κομμουνιστών. Ο επίσης έλληνας βορειοηπειρώτης διερμηνέας Χρήστος Βώκος, ο οποίος παρέστη στις συναντήσεις αυτές, μεταφέρει με πιστότητα τις ευχαριστίες του Μπαρτζώτα προς τους Αλβανούς: «Εσείς μας κρατήσατε ζωντανούς!». Μετρήσιμος παράγοντας και ακανθώδες ζήτημα που περιέπλεκε ακόμα περισσότερο τα πράγματα και τις ήδη προβληματικές σχέσεις μεταξύ των δύο αδελφών κομμουνιστικών κομμάτων ήταν και η παρουσία των μουσουλμάνων Τσάμηδων, οι οποίοι είχαν καταφύγει στην Αλβανία στα τέλη του 1944 και αρχές του 1945. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία που τώρα έρχονται στο φως της δημοσιότητας (αρχεία που αποχαρακτηρίστηκαν πρόσφατα), στα τέλη Μαρτίου 1949 και ύστερα από (απερίσκεπτη) προτροπή των ελλήνων κομουνιστών ηγετών, οι οποίοι ζητούσαν την επαναπροώθηση των Τσάμηδων στην Ελλάδα και την επιστράτευσή τους δίπλα στον Δημοκρατικό Στρατό, σε αποκλειστική συνάντηση του Πολιτικού Γραφείου του Κομμουνιστικού Κόμματος Αλβανίας, το θέμα συζητήθηκε με την προσήκουσα προσοχή. Για την υπόθεση αυτή είχε ενημερωθεί, με τη σειρά του, και ο Τίτο με τον Στάλιν (σύμφωνα με τα γιουγκοσλαβικά αρχεία) από το 1947, πλην όμως ο Ε. Χότζα ήταν κατηγορηματικός: Η πλειοψηφία των μουσουλμάνων Τσάμηδων είναι αρνητική σε τέτοιο ενδεχόμενο και μόνον προβλήματα θα προκαλούσε μια τέτοια ενέργεια!

Η στρατολόγηση των Τσάμηδων

Στη συνάντηση αυτή επικράτησαν δυο απόψεις: η πρώτη, η βιαία στρατολόγηση των Τσάμηδων και η αποστολή τους στο ελληνικό μέτωπο, και η δεύτερη, η επιλεκτική οικειοθελής επιστράτευση και αποστολή τους στο μέτωπο. Την πρόταση της βιαίας στρατολόγησης εξέφραζαν συγκεκριμένα στοιχεία της τσάμικης κοινότητας οι οποίοι διεμήνυσαν «να γίνει βίαιη στρατολόγηση και να ληφθούν κάποια μέτρα κατά των αντιδραστικών στοιχείων». Ως προς τη δεύτερη εκδοχή, μόνον τριάντα άτομα από τη συγκεκριμένη κοινότητα είχαν εκφράσει την επιθυμία να στρατολογηθούν και να αποσταλούν στο μέτωπο. Για την πρώτη εκδοχή ούτε καν έγινε κάποια συγκεκριμένη προσπάθεια, αν εξαιρεθούν δυο-τρεις μεμονωμένες απόπειρες βίαιων απαγωγών. Ετσι, ούτε η μεν ούτε η δε επιλογή καρποφόρησε. Στις εκκλήσεις αυτές των αλβανών και ελλήνων αξιωματούχων, οι τσάμηδες πρόσφυγες απαντούσαν ότι «δεν εμπιστευόμαστε τους Ελληνες, επιθυμούμε να μείνουμε στην Αλβανία ή, αλλιώς, αφήστε μας να πάμε στην Τουρκία, την Τσαμουριά δεν την αγαπούμε».

Βασίλης Μπαρζώτας

Χαρακτηριστικό είναι ότι οι αλβανοί παράγοντες τόνισαν ότι η όποια προσπάθεια να γίνει σε συνθήκες απόλυτου σκότους, «να μη φανεί το χέρι μας, όλα να γίνουν νύχτα!». Και ότι για όλα πρέπει να ζητηθεί η συγκατάθεση των Σοβιετικών. Μάλιστα, στη συνάντηση αυτή επικράτησε η άποψη να ληφθούν σκληρά μέτρα εναντίων των Τσάμηδων οι οποίοι διασύρουν το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας και αυτό να γίνει με απόλυτη μυστικότητα, «εν μία νυκτί», καθώς αυτοί είναι ξένοι υπήκοοι (!) Συζητήθηκε δε ένα πογκρόμ κατά των ταραχοποιών και αυτό αποτέλεσε το έναυσμα για ό,τι επακολούθησε μετά τις απηνείς διώξεις του τσάμικου στοιχείου από το κομουνιστικό καθεστώς της Αλβανίας, το οποίο διώχθηκε με την κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ της Ελλάδας και των Ηνωμένων Πολιτειών.

Το τέλος του δράματος

Και ενώ στην Αλβανία διαμορφωνόταν αυτό το σκηνικό, με τις διαβουλεύσεις για την προσεκτική στάση έναντι του ελληνικού ζητήματος και ιδίως για την ασφάλεια και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και, παρά τις αμερικανικές κατηγορηματικές αντιρρήσεις για τις ελληνικές πρωτοβουλίες, η 9η Μεραρχία του Στρατού απέκοψε τη διάβαση του Πόρτα Οσμάν που ήταν η κύρια πύλη επικοινωνίας του Γράμμου με την Αλβανία και μπήκε στο αλβανικό έδαφος. Αυτό σήμανε και το τέλος του Εμφυλίου. Στις 28 Αυγούστου ο Νίκος Ζαχαριάδης έδωσε εντολή για γενική υποχώρηση στην Αλβανία από άλλη διάβαση, παρά τη σθεναρή άρνηση της αλβανικής ηγεσίας. Αυτή τη φορά η υποχώρηση ήταν οριστική. Ο Ελληνικός Εμφύλιος έκλεινε έτσι το τελευταίο κεφάλαιο.

Πηγή: http://ellinikosemfilios.blogspot.gr/

2. Christina Sideris

1 ώρα · 

 (https://www.facebook.com/sideris.kristine/posts/1140831955958940)  18-6-2016

...

Για να δούμε και άλλα από τα έργα και τις ημέρες των ..... "πατριωτών" κομμουνιστοσυμμοριτών.

Τις τελευταίες μέρες, η Αλβανία θέτει επισήμως θέμα Τσάμηδων –συνεργατών των Ιταλών και Γερμανών κατακτητών- αλλά οι κομμουνιστοσυμμορίτες μούγκα! Γιατί; Γιατί και εκεί έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Πώς;

Στην εποχή του συμμοριτοπολέμου. Στις τάξεις των ενόπλων συμμοριών του ΚΚΕ (Δ.Σ.Ε. – Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας) πολεμούν ήδη οι λεγόμενοι «Σλαβομακεδόνες» (βλέπε Κομιτατζήδες), αλλά δεν επαρκούν. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη σε έμψυχο υλικό. Στο ΚΚΕ καταλήγουν στην απόφαση να ζητήσουν –δια στόματος Μάρκου Βαφειάδη- από τον κομμουνιστή δικτάτορα της Αλβανίας, Ενβέρ Χότζα, να τους στείλει μερικές χιλιάδες από τους φανατικούς ανθέλληνες Τσάμηδες –που έχουν εκδιωχθεί κακήν – κακώς από την Ελλάδα- για να τους εντάξει στον Δ.Σ.Ε. Έδιναν ως αντάλλαγμα, την πλήρη δικαίωση των Τσάμηδων, άρα και την παραχώρηση της Νοτίου Ηπείρου στην Αλβανία!

Ευτυχώς, είτε ο Χότζα δεν συνειδητοποίησε την μεγάλη ευκαιρία που του παρουσιάστηκε, είτε πράγματι δεν είχε εμπιστοσύνη στους Τσάμηδες και αρνήθηκε. Ιδού και το σχετικό έγγραφο: «Έκθεση του Hoxha (Ενβέρ Χότζα) προς τον Tito για την επίσκεψη του Βαφειάδη στα Τίρανα (24/09/1947) – Σας πληροφορώ για την επίσκεψη στα Τίρανα του στρατηγού Μάρκου. Ήρθε χωρίς καμία προηγούμενη ειδοποίηση. Για το λόγο αυτό δεν συναντήθηκα μαζί του. Εξουσιοδότησα έναν σύντροφο από το Πολιτικό Γραφείο να συζητήσει μαζί του. Έθεσε τα ακόλουθα ερωτήματα:
1ον) Να αποσταλούν 3.000-4.000 Τσάμηδες για τον Δημοκρατικό Στρατό, από τις 18.000 που ζουν στην Αλβανία, διωγμένοι από την Ελλάδα από τις δυνάμεις του Ζέρβα. … Όσον αφορά στους Τσάμηδες, θεωρούμε ότι προς το παρόν δεν μπορούν να αποτελέσουν παράγοντα βοήθειας. Για μεγάλο χρονικό διάστημα βρέθηκαν υπό την επίδραση της αντίδρασης. Δεν θα θελήσουν να πάνε να πολεμήσουν, αλλά και για εκείνους που θα θελήσουν να πάνε υπάρχει ο κίνδυνος να περιπέσουν σε αμερικανική επίδραση. Για το λόγο αυτό απαντήσαμε ότι προς το παρόν αυτό είναι αδύνατο, λαμβάνοντας υπόψη τα συμφέροντα του Δημοκρατικού Στρατού, αλλά ότι θα κάνουμε ότι μπορούμε να στείλουμε την κατάλληλη στιγμή αυτούς που έχουν τη δυνατότητα…» – (πηγή: «Ο Εμφύλιος σε Α΄ Ενικό – Έγγραφα από τα γιουγκοσλαβικά και βουλγαρικά αρχεία», σελ. 104).

Αυτοί είναι οι παντοτινοί προδότες του Ελληνισμού!

3. Αποσπάσματα από το βιβλίο του Δημ. Κούσουλα

 Επιβουλή & αποτυχία - Η ιστορία του ΚΚΕ 1918-1949

Ώς έπιχείρημα έφερε το έξης :

«Έφ’ όσον οι ίταλοί διώχθηκαν από το έλληνικό έδαφος θα έπρεπε να σταματήση ο πόλεμος και να υπογραφή ανακωχή με τη μεσολάβηση της Σοβιετικής Ένωσης».

Φυσικά το γράμμα αυτό δεν έδόθη στην δημοσιότητα από τον Μανιαδάκη. Ποιος ήταν ο λόγος που εγράφη αυτή η δεύτερη επιστολή; Προφανώς ο Ζαχαριάδης διέβλεπε ότι ή προέλασις των ελληνικών δυνάμεων μέσα στο έδαφος της Αλβανίας θα εσήμαινε ουσιαστικά την αντικατάστασι της ιταλικής επιρροής πάνω σ’ αυτή τη χώρα από την βρεταννική επιρροή.Μόλις ο κίνδυνος της ιταλικής επεκτάσεως στην Ελλάδα φάνηκε να αποτρέπεται,ο Ζαχαριάδης έπαυσε να βλέπη τον λόγο γιατί να υποστηρίξη μια πολιτική η οποία κατά τη γνώμη του εξυπηρετούσε μόνο τα βρεταννικά συμφέροντα.  σελ. 129

Οι ελληνικές βλέψεις πάνω στην Κύπρο,αποικία τότε του βρεταννικού στέμματος και στα Δωδεκάνησα πού ήταν κτήσις τής ηττημένης Ιταλίας,είχαν την αμέριστη υποστήριξι του ΚΚΕ.

Ή Βόρειος Ήπειρος όμως ήταν τελείως διαφορετική υπόθεσις.Ουσιαστικά οι ελληνικές επιδιώξεις στην περιοχή αυτή έφεραν την Ελλάδα αντιμέτωπη με την Αλβανία,μία χώρα που ευρίσκετο ήδη στα πρόθυρα της μετατροπής της σε λαϊκή δημοκρατία.Τι έπρεπε να κάνη το ΚΚΕ; Να αντιταχθή στις ελληνικές αξιώσεις σχετικά με την Βόρειο Ήπειρο; Το ζήτημα αυτό ανέκυψε την 1η Ιουνίου 1945,στην πρώτη συνεδρίασι του Πολιτικού Γραφείου,όπου έλαβε μέρος ο Ζαχαριάδης μετά την επιστροφή του.Σε ευθυγράμμισι με την στρατηγική των «υποχωρητικών ελιγμών»,το Π.Γ. έφθασε στο σημείο να πη ότι αν «ή δημοκρατική πλειοψηφία αποφασίση υπέρ μιας άμεσης στρατιωτικής κατάληψης της Βορείου ’Ηπείρου από τον ελληνικό στρατό,το ΚΚΕ θα εκφράση τις αντιρρήσεις του,αλλά θα πειθαρχήση».  σελ.  182-183

Αλλά η επιχείρησις που ήρχισε τις πρώτες ημέρες του Ιουνίου του 1948,προσέκρουσε στην ισχυρή αντίστασι του ΔΣΕ.Τα εθνικά τμήματα καθηλώθησαν επί ένα και πλέον μήνα.Η ηγεσία του ελληνικού στρατού και ωρισμένοι διοικηταί μεγάλων Μονάδων,διέπραξαν σφάλματα τακτικής,ενώ οι αντάρτες,με πηγή ανεφοδιασμού την Αλβανία,εμάχοντο από ισχυρά ωχυρωμένες θέσεις.Τελικά το Α' Σώμα Στρατού το όποιον είχε παραμείνει στη Ρούμελη,για να ολοκληρώση την εκκαθάρισι και ειρήνευσι τής περιοχής,μετεφέρθη στο μέτωπο του Γράμμου.Με την ενίσχυσι των εθνικών δυνάμεων ο ρυθμός των επιθετικών επιχειρήσεων επεταχύνθη και στις 20 Αυγούστου 1948,ο έλληνικός στρατός κατέλαβε τις τελευταίες θέσεις των ανταρτών επί του Γράμμου.Ό ΔΣΕ υπεχώρησε στην Αλβανία και διά του αλβανικού εδάφους διεκπεραιώθη στην περιοχή του Βίτσι στη Βορειοδυτική Μακεδονία.Βρίσκοντας ελαχίστη αντίστασι στην περιοχή αυτή οι κομμουνιστοσυμμορίται,εισέδυσαν προς τα νότια και έφθασαν στα περίχωρα τής Καστοριάς και της Φλώρινας.Ο ελιγμός αυτός του ΔΣΕ ωλοκληρώθη στις 25 Αυγούστου.   σελ.  210

Η απόφασις του Τίτο να κλείση τα Έλληνογιουγκοσλαυικά σύνορα δυο εβδομάδες πριν από την έναρξι της τελικής επιχειρήσεως «Πυρσός»,δεν είχε όση σημασία συνήθως αποδίδεται στην απόφασι αυτή.Καίτοι οι κομμουνιστοσυμμορίτες δεν θα μπορούσαν πια να βασίζονται στο Γιουγκοσλαυικό έδαφος τους έμενε η Αλβανία ως βολικό καταφύγιο.Επί πλέον εξακολουθούσαν να έχουν Βουλγαρική βοήθεια σε υλικό.Αλλά με την συμπίεσι του ΔΣΕ από τον Ελληνικό Στρατό στα δυο τελευταία οχυρά του,τον Γράμμο και το Βίτσι, κατά μήκος των συνόρων με την Αλβανία,η αυλαία είχε ανοίξει για την τελευταία πράξι του δράματος.Το κλείσιμο των συνόρων είχε περισσότερο συμβολικό παρά ουσιαστικό χαρακτήρα.Ο Τίτο είχε καταδικάσει τον ΔΣΕ πολύ ενωρίτερα όταν μετά την ρήξι του με τον Στάλιν διέκοψε κάθε συμπαράστασι προς τον Ελληνικό κομμουνισμό.    σελ.  227

Αχ. Γ. Λαζάρου,Δήθεν μειονοτικές γλώσσες...

Πρόκειται για δημοσίευμα (μικρό,μα ουσιώδες,στην Λαμπηδόνα,τεύχος 27,σσ. 20-21) του μεγάλου (Βλάχικης καταγωγής) πατριώτη Έλληνα επιστήμονα που κατακεραυνώνει την αηδή προσπάθεια κύκλων να "μειονοτικοποιήσουν" τα Βλάχικα και τους Βλαχόφωνους δίγλωσσους Έλληνες.
Ακριβώς ότι συμβαίνει και με τα Αρβανίτικα και τους Αρβανιτόφωνους δίγλωσσους Έλληνες.
Κοινοί οι ανθελληνικοί στόχοι τους.Κοινή η τακτική και η περπατησιά τους.Το ηγετικό τους κέντρο,άραγε,διαφέρει;

Κατεβάστε/διαβάστε: 

Αχ. Γ. Λαζάρου,Δήθεν μειονοτικές γλώσσες...

Γιώργος Οικονόμου

Γιώργος Οικονόμου

Ο γνωστός ηθοποιός από το Καπανδρίτι

Ο Γιώργος Οικονόμου γεννήθηκε στο Καπανδρίτι Αττικής από αγρότες γονείς.Τελείωσε το Δημοτικό σχολείο του χωριού του μέσα στην θύελλα του Ελληνογερμανικού πολέμου και τον εμφύλιο.Το οκτατάξιο Γυμνάσιο το τελείωσε στην Κηφισιά.Μελέτησε πολύ Γεωγραφία και Ιστορία,δύο μαθήματα που του χρειάστηκαν για να δώσει εξετάσεις στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων.Εγκατέλειψε την Σχολή Δοκίμων και φοίτησε στις Σχολές Κινημ/γράφου και Θεάτρου, όπου αποφοίτησε για να ντεμπουτάρει στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολο Κουν. 

Έχοντας δασκάλους τους Κάρολο Κουν,Πέλο Κατσέλη,Μαίρη Αρώνη,Μάνο Κατράκη και άλλους σημαντικούς καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάστηκε αργότερα.
Σαν ηθοποιός έλαβε μέρος σε διακόσιες περίπου ταινίες με σχεδόν όλα τα μεγάλα ονόματα του Ελληνικού Θεάτρου και Κινημ/φου,με σκηνοθέτες όπως ο Μιχάλης Κακογιάννης,ο Νίκος Κούνδουρος,ο Γιάννης Δαλιανίδης,ο Νίκος Φώσκολος,ο Γρηγόρης Γρηγορίου κ.ά.
Επίσης πήρε μέρος σε δέκα ξένες κινηματογραφικές παραγωγές.Αμερικανικές,γαλλικές,ιταλικές, γερμανικές και μία γιαπωνέζικη.Με διάσημους σκηνοθέτες,όπως ο Όλτντριτς,ο Ελία Καζάν,ο Νικ Κασαβέτης,ο Ερλ Μπελαμή και άλλοι.
Στις ταινίες αυτές συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα και διάσημα ονόματα ηθοποιών,όπως ο Όρσον Γουέλλες,Ρόμπερτ Μίτσαμ,Κλάους Κίνσκι,Σοφία Λόρεν,Μαρία Σελ,Μπεν Κίνσλεη (Βραβείο Όσκαρ στο Γκάντι) Λίλη Πάλμερ,Κούρτ Γιούνγκερς και πολλούς άλλους.Έγραψε τριάντα κινηματογραφικά σενάρια,όπου τα πιο πολλά γυρίστηκαν σε ταινίες,είκοσι θεατρικά έργα τα οποία ανέβηκαν στη σκηνή,παιδικό θέατρο και παραμύθια για μικρούς και μεγάλους.

Να προσθέσω,τέλος,ότι το 2009 ο πολιτιστικός φορέας "Ηνίοχος" εξέδωσε βιβλίο του Γ.Ο. για τους Έλληνες αρβανίτες ("Εμείς οι αρβανίτες",δες εδώ: 
http://www.biblionet.gr/main.asp…).

Φιλμογραφία 

Η επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά (1999) 

Ζωή χαρισάμενη (1993) 

Ο αυτάκιας (1988) 

Η Αγία κόρη Μαρία (1987) 

Αγία Θεοδώρα της Βάκτας (1985) 

Ο άσωτος υιός (1985) 

Τα χρόνια της θύελλας (1984) 

Οι δυο φυγάδες (1984) 

Φυλακές ανηλίκων Νο2 (1984) 

Η παρεξήγηση (1983) 

Σιδηρά κυρία (1983) 

Υπόγεια διαδρομή (1983) 

Χούλιγκανς (κάτω τα χέρια απ' τα νιάτα!) (1983) 

Πανικός στα σχολεία (1982) 

Σατανάδες στα σχολεία (1982) 

Φυλακές ανηλίκων (1982) 

Η στροφή (1982) 

Καμικάζι τσαντάκιας (1982) 

Και ο πρώτος ματάκιας (1982) 

Το κόκκινο τρένο (1982) Φυλακές ανηλίκων (1982) 

Γκαρσονιέρα για δέκα (1981) 

Κατάσκοπος Νέλλη (1981) 

Ο Κώτσος έξω από το ΝΑΤΟ (1981) 

Τα καμάκια (1981) 

Έξοδος κινδύνου (1980) 

Ο Κώτσος και οι εξωγήινοι (1980) 

Ένα γελαστό απόγευμα (1979) 

1922 (1978) 

Ιφιγένεια (1977) 

Ισιδώρα (1975) 

Τα είδωλα (1975) 

Παύλος Μελάς (1974) 

Σεξομανία (1974) 

Θανάσης ο πιο γρήγορος τρελλός / Δικτάτωρ καλεί Θανάση (1973) [(έμπορος ρούχων)] 

Ο φαντασμένος (1973) 

Πως καταντήσαμε Σωτήρη (1972) 

Η κόρη του ήλιου (1971) 

Φλογισμένη σάρκα (1971) 

Ο αρχιψεύταρος (1971) 

Αδέλφια μου,αλήτες,πουλιά (1971) 

Οι μαυρόλυκοι του βουνού και του κάμπου (1971) 

Γράμμος (1971) 

Οι άντρες ξέρουν να αγαπούν (1971) 

Παπαφλέσσας / Η μεγάλη στιγμή του '21 (1971) 

Ο Αστραπόγιαννος (1970) 

Σταυραετοί στα Μετέωρα (1970) 

Η σκλάβα (1970) 

Ο δοσίλογος (1970) 

Για την τιμή και για τον έρωτα (1969) 

Η γενιά των ηρώων (1969) 

Αδούλωτη ράτσα (1969) 

Η σφραγίδα του Θεού (1969) 

Ο αντάρτης του βάλτου (1969) 

Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου (1969) 

Γοργοπόταμος (1968) 

Πολύ αργά για δάκρυα (1968) 

Η ώρα της οργής (1968) 

Αγάπη και αίμα (1968) 

Η αρχόντισσα κι ο αλήτης (1968) 

Η καρδιά ενός αλήτη (1968) 

Η ώρα της οργής (1968) 

Ο τυχεράκιας (1968) 

Βυζαντινή ραψωδία (1968) 

Καπετάν φάντης μπαστούνι (1968) 

Ταπεινός και καταφρονεμένος (1968) 

Τρούμπα 67 (1967) 

Χάιδω (1967) 

Οι κολασμένοι (1966) 

Όχι,.. κύριε Τζόνσον (1965) 

Ο όρκος του νεκρού αδελφού (1965) 

Η ζωή μου ανήκει σε σένα (1995) 

Διωγμός (1964) 

Ο κράχτης (1964) 

Μια εβδομάδα στον παράδεισο (1964) 

Προδοσία (1964) 

Τα 201 καναρίνια (1964) 

Τα δίδυμα (1964) 

Ο αδελφός Άννα (1963) 

Γαμπρός για κλάματα (1962) 

Ο Γεροδήμος (1962) 

Έγκλημα στην Ομόνοια (1962) 

Οι υπερήφανοι (1962) 

Στέγνωσαν τα δάκρυά μας (1961) 

Οι παράνομοι (1958) 

Ο πειρασμός (1957) 

Η αρπαγή της Περσεφόνης (1956)

Αθήνα και Αττική στα 1674

Αθήνα και Αττική στα 1674

Ο Ιταλός Cornelio Magni (1) [δείτε,συνοπτικά,γι΄ αυτόν εδώ] επισκέφτηκε την Αθήνα και μας άφησε ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τους Αθηναίους της εποχής. Γράφει λοιπόν:
«Τα σπίτια της Αθήνας είναι γερής κατασκευής,αλλά υστερούν σε αρχιτεκτονική.Ο αριθμός των κατοίκων υπολογίζεται σε δώδεκα χιλιάδες ψυχές,όλοι Έλληνες ορθόδοξοι.Υπάρχουν στην πόλη πολλές εκκλησίες και μοναστήρια με πολυάριθμους και παχύτατους καλόγερους. Όλοι ανεξαιρέτως,εκκλησιαστικοί και λαϊκοί,ακόμα και οι γυναίκες τρέφουν βαθύτατο μίσος κατά των Λατίνων. Προτιμούν να προσκυνήσουν το Κοράνιο παρά να ασπασθούν το δικό μας δόγμα.

Οι άρχοντες της πολιτείας είναι μια ντουζίνα περίπου οικογένειες.Μερικοί απ’αυτούς υπερηφανεύονται για την αυτοκρατορική τους καταγωγή.Ισχυρίζονται ότι είναι απόγονοι των Παλαιολόγων.Ματαιόδοξοι και υπερόπτες παριστάνουν ακόμα τους κληρονόμους του Αρείου Πάγου.
Ξεχωρίζουν από τους άλλους Αθηναίους από τη φορεσιά τους που είναι σοβαροφανής και γελοία.Συνηθίζουν το μαύρο χρώμα,μακριές ζακέτες με πλατειά μανίκια για να παριστάνουν τους πατρικίους.Ξυρίζουν ολόκληρο το κεφάλι και το σκεπάζουν με ένα καμελαύκι.Κουρεύουν τα γένεια γύρω-γύρω στο πηγούνι.Οι πιο επίσημοι φοράνε ένα καπέλο δύο σπιθαμές ψηλό από μαύρη καλοδουλεμένη φέλπα.Αυτά τα καπέλλα διατηρούνται στην οικογένεια,όπως οι Σταυροί της Μάλτας και άλλων ιπποτικών ταγμάτων της χριστιανοσύνης.Περνούν από πατέρα σε γιό και θεωρούνται πολύτιμη κληρονομιά.Τα κυριώτερα ονόματα αυτών των επιφανών οικογενειών είναι: Βενιζέλος, Παλαιολόγος, Λιμπόνας, Περούλης, Καβαλλάρης. Υπάρχει και η οικογένεια Χαλκοκονδύλη.Είναι απόγονοι του περίφημου Βυζαντινού ιστορικού,αλλά σήμερα είναι πάμπτωχοι.
Τα φορέματα των γυναικών δεν έχουν τίποτα ξεχωριστό: ένας κόκκινος σάκκος που αποτελεί το μπούστο και μια φούστα ραμμένη στο πανωκόρμι.Σκεπάζουν το κεφάλι με μια σκούφια από βελούδο ή δαμάσκο,στολισμένη με νομίσματα (πολλές φορές είναι χρυσά).Πάνω από τη σκούφια συνηθίζουν ένα άσπρο βέλο που σκεπάζει ολόκληρο το πρόσωπο.Εκείνο που βελτιώνει κάπως την αμφίεση τους είναι ένα ζιπούνι σφιχτό που φθάνει ως τα γόνατα. Καμαρώνουν γι’αυτό το φόρεμα που γίνεται από μποκάρ, βελούδο,λεπτή τσόχα με φόδρα και γουναρικό από κουνάβι,ακόμα και ζιμπελίνα.Στο στήθος έχει γαϊτάνι από χρυσή ή ασημένια κλωστή που το λένε «σύρμα» και κουμπιά χοντρά σαν καρύδι.Αυτά είναι, όλα-όλα τα στολίδια τους.»
Ο Magni υπολογίζει τους Τούρκους της Αθήνας του 1674 σε τρεις χιλιάδες.Από τους οποίους το μεγαλύτερο μέρος κατοικεί στην Ακρόπολη.Σημειώνει επίσης ότι δεν υπάρχουν Εβραίοι στην Αθήνα.Αρβανίτες δεν υπάρχουν εκείνη την εποχή στην Αθήνα και οι μόνοι Δυτικοί είναι οι πρόξενοι της Γαλλίας και της Αγγλίας Chastagnier και Giraud αντίστοιχα.
Ο Magni διασώζει και μια παροιμία της εποχής:
«Να φυλάγεσαι από Οβριό Σαλονικιό,από Ρωμιό Αθηναίο κι από Τούρκο Χαλκιδαίο.»
Συνεχίζει ο Ιταλός περιγράφοντας μια κυνηγετική εκδρομή στα περίχωρα της Αθήνας,παρέα με τον βοεβόδα της Αθήνας, περιγράφοντας την ενδυμασία των χωριατών της Αττικής (κατά πλειοψηφία Αρβανίτες):
«Οι άνδρες φοράνε μια πάνινη πουκαμίσα και μπενοβράκια που φθάνουν ως τη μέση της γάμπας.Στο κεφάλι συνηθίζουν, όπως σ’όλη τη χώρα μια κόκκινη σκούφια.Διατηρούν γένεια γύρω από το πηγούνι.Για να προφυλαχθούν από τον ήλιο στερεώνουν πάνω στο μέτωπο ένα μικρό καπέλο που το δένουν με δύο κορδόνια,το ένα κάτω από το πηγούνι και το άλλο στον αυχένα.Ο χωριάτισσες φορούν ένα πολύ ευρύχωρο πουκάμισο με πλατειά μανίκια.Στο πανωκόρμι τους το πουκάμισο είναι μεταξωτό.Πάνω απ’ αυτό πέφτει ένα ζιπούνι,από το ίδιο πανί,που φθάνει ως τη μέση της γάμπας. Από το λαιμό κρέμεται ένα ασημένιο κορδόνι με τρύπια νομίσματα,ελάχιστης αξίας.Περίεργος είναι το ξύλινο τσέρκι που στερεώνουν μια παλάμη πάνω από την κορυφή του κεφαλιού και το καλύπτουν με κόκκινο πανί στολισμένο με τέσσερα δάχτυλα δαντέλλα και κεντήματα μ’ ασημοκλωστή. Όλες έχουν μια μακριά ουρά μαλλιών που κρέμεται στη ράχη τους σύμφωνα με παλιά ελληνική συνήθεια.Και στα αγάλματα είδα παρόμοιες κομμώσεις."

(1) Relazione della citta d’Athene,colle provincie dell’Attica… l’anno 1674,Parma 1688

Σημ. 1: Διατήρησα την ορθογραφία της πηγής
Σημ. 2: Όπως βλέπετε,στα 1674 δεν υπήρχε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ αρβανίτης στην Αθήνα.Οι ανθέλληνες προπαγανδιστές (που ονειρεύονται μειονότητες) ισχυρίζονται δολίως ότι αρβανίτες (που αυτοί τους θεωρούν αλβανούς) κατέκλυσαν την Ελλάδα. 

Ψεύδη,ψεύδη,ψεύδη...

Και βέβαια,στην περιγραφή των αρβανιτοφώνων της υπαίθρου Αττικής,επιβεβαιώνεται και τονίζεται η καθάρια Ελληνικότητά τους! 

Σημ. 3: Κείμενο και εικόνα τα είχα δημοσιεύσει στις 2 Αυγούστου 2014 στην fb Σελίδα μου Αρβανίτες χωρίς,δυστυχώς,να αναφέρω στοιχεία.Συντάκτης πρέπει να είναι ο Δημήτρης Γιώτας σε παρουσία του στην Λαμπηδόνα.Θα το διασταυρώσω.

Γιάννης Βασ. Πέππας

Το Άρβανον,τα όρη Άρβανα και η «Jireček Line»

Η Jirecek line (Από: Wikimedia)

Το Άρβανον, τα όρη Άρβανα και η «Jireček Line»

  === Αν δεν υπήρχαν επιστημονικές ιστορικές μελέτες, πανεπιστημίων (Βιέννης, Βουδαπέστης, Βελιγραδίου, Ζάγκρεμπ κλπ) και πανεπιστημιακών τρίτων χωρών, αν δεν υπήρχαν λίγες ιστορικές αναφορές του 1040 μ.χ. και του 1080 μ.χ., αν δεν υπήρχε η πρόσφατη σχετικά παράδοση, η Αλβανική προπαγάνδα δεν θα χρειαζόταν να μπερδεύεται ανάμεσα, αφενός στις λέξεις Άρβανον, Άρβανα (όρη), Arvanitai και αφετέρου τις λέξεις «Arbër», «Arbëreshë» ή «Arbëria» ή «Arbën», που αφορούν άλλες περιοχές με άλλους εθνοτικούς πληθυσμούς. 
 === Το πλέον φαιδρό με την Αλβανική προπαγάνδα, είναι ότι σε μακρές χρονικές περιόδους, συνυπήρχαν ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ Η ΜΙΑ  ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, δύο (2) περιοχές με την ονομασία «Arbëria» (μία στον βορρά της σημερινής Αλβανίας και μία στον νότο της σημερινής Αλβανίας), ενώ το Άρβανον ήταν σχεδόν στη μέση της νοητής ευθείας Δυρραχίου – Ελμπασάν, η δε περιοχή των βουνών «Άρβανα», άρχιζε από το Άρβανον και κατέληγε στον Αψό (Osumi) ποταμό.
 === Το επίσης φαιδρό με την Αλβανική προπαγάνδα είναι το γεγονός, ότι σε ανύποπτο χρόνο (1040 -1300 , έχει καταγραφεί από μεσαιωνικούς Βυζαντινούς ιστορικούς, ότι η περιοχή των Αρβάνων, ήταν (θεωρητικά) υποταγμένη, στην εκάστοτε εξουσία του Δυρραχίου, είτε ονομαζόταν Δεσποτάτο Δυρραχίου, είτε Δουκάτο Δυρραχίου, είτε πριγκηπάτο Δυρραχίου (ή/και Βασίλειον …Αλβανίας) ή αργότερα Πασαλίκι. Η ουσία ήταν, ότι όλες αυτές οι διαδοχικές εξουσίες, βασίζονταν στην πιο σκληρή φαιουδαρχική δομή, με Αλβανούς-Σκιπιτάρους «πρίγκιπες-ηγεμόνες» που καταδυνάστευαν τους Ελληνικούς Ορθόδοξους Χριστιανικούς πληθυσμούς της περιοχής. Αυτήν την σκληρή εξουσία, δεν την άντεχαν οι Έλληνες των περιοχών ανατολικά του Δυρραχίου και σταδιακά μετανάστευαν στα βουνά που αρχίζουν από το Άρβανο και προς νότο, για να κρυφτούν στις χαράδρες και να ζήσουν ελεύθεροι. 
 === Αυτοί οι Έλληνες, που κατέφευγαν σταδιακά στο Άρβανον και στα βουνά Άρβανα για να σωθούν, ονομάσθηκαν «Αρβανίται», με ξεκάθαρη Ελληνική γλωσσολογική απόδοση χωρίς καμία παρερμηνεία. Αυτοί οι Έλληνες-Αρβανίτες, ήθελαν να επιβάλουν την αυτονομία τους στη περιοχή που διάλεξαν και ήσαν σε διαρκή σύγκρουση με τις διάφορες ΑΛΒΑΝΙΚΕΣ ή ARBERIANS φαιουδαρχικές φατρίες. Δεν ήταν μόνο οι τοπικές συγκρούσεις με τους Αλβανούς φεουδάρχες. Οι στρατιωτικές εισβολές Ιταλών, Βενετών, Σλάβων ήσαν διαρκείς και καταταλαιπώρησαν όλη τη Βαλκανική και ιδιαίτερα τη περιοχή Άνω και Κάτω Ηπείρου. Ακόμα και ο Σέρβος βασιλιάς Dousan, που αυτοχρήσθηκε βασιλιάς Σέρβων και Ελλήνων, ναι μεν επιβεβαιώνει την συνέχεια της Ελληνικότητας της Μακεδονίας, Ηπείρου, Θεσσαλίας κλπ περιοχών που κατέκτησε, στη πράξη όμως, αποδείχθηκε ένας αδίστακτος δυνάστης, που επέβαλε την εξουσία του ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ με ακραία βία.
 === Οι αδιάκοποι πόλεμοι, εξανάγκαζαν τον Ελληνικό πληθυσμό των Αρβάνων, σε νέες μεταναστεύσεις νοτιότερα. Οι περισσότεροι από τους Αρβανίτες (πρώην κατοίκους των Αρβάνων), κατέληξαν στα Βουνά του Σουλίου, όπου έφτιαξαν και άλλα χωριά και σιγά-σιγά αυτοοργανώθηκαν σε ένα είδος αυτόνομης μικρής κοινοπολιτείας, κάτι που δεν μπόρεσαν (ή δεν πρόλαβαν) να κάνουν στα Άρβανα. Το Άρβανο και τα Άρβανα, που τα ξεκλήρισαν κυρίως οι Αλβανοί και πολύ μετά το 1912, προσπαθούν να το χρησιμοποιήσουν μπασταρδεμένο με ονομασίες άλλων περιοχών. 
Εδώ ήθελα να πάρετε μια πρώτη γεύση για το Άρβανον και τα Άρβανα όρη, στα οποία οφείλουμε την ονομασία τοπικής καταγωγής και ονομασίας της τεχνητής διαλέκτου, καθώς και αναφορά στις διαρκείς συγκρούσεις, στη περιοχή, ως αιτία των περιοδικών μεταναστεύσεων Ελληνόγλωσσων  Ελλήνων-Αρβανιτών προς νότο. Ρίξτε μια ματιά στον χάρτη με  τη «Jireček Line» και θα επανέλθουμε πολύ σύντομα.  
Η «Jireček Line» ως αποτέλεσμα επιστημονικής έρευνας, για τις επιρροές επί των περιοχών Σλάβων και Αλβανών, μέχρι και το 400 μ.χ.

=== Η «Jireček Line» ή «Γραμμή Jireček», είναι μια νοητή γραμμή, που χώριζε στα αρχαία Βαλκάνια τις επιρροές της Λατινικής γλώσσας  (στα βόρεια της γραμμής) και της Ελληνικής γλώσσας (στα Νότια της γραμμής), μέχρι και τον 4ο μ.χ. αιώνα. Πηγαίνει από κοντά την πόλη της Laci της σύγχρονης Αλβανίας, μέχρι τη Serdica (τωρινή Σόφια, της Βουλγαρίας) και στη συνέχεια ακολουθεί την οροσειρά των Βαλκανίων, σχεδόν μέχρι την Odessus (Βάρνα) στην Μαύρη Θάλασσα.
 === Η οριοθέτηση αυτής της γραμμής, βασίζεται σε αρχαιολογικά ευρήματα: οι περισσότερες από τις επιγραφές που βρέθηκαν στα βόρεια της γραμμής ήταν γραμμένες στα λατινικά, ενώ οι περισσότερες από τις επιγραφές που βρέθηκαν στα νότια της «Jireček Line» ήταν στα ελληνικά.
 === Η γραμμή αυτή είναι σημαντική, για να εξηγηθεί (κατ’ αρχήν) το πως προέκυψαν (στη νεώτερη εποχή), σε αυτή τη περιοχή οι Ρουμανικοί και Aromanians λαοί και γενικά, για να εξηγηθεί, πως διαμορφώθηκε η καταγωγή των Ρουμάνων, οι οποίοι θεωρούνται ως λατινόφωνοι άνθρωποι, οι οποίοι μπορεί να έχουν σχηματιστεί κοντά σε αυτή την περιοχή, δεδομένου ότι υπάρχουν χώρες των Βλάχων, με πολλά Λατινικά ακούσματα στα βόρεια και νότια αυτής.
 === Αρχικά η «Jireček Line» χρησιμοποιήθηκε από τον Τσέχο ιστορικό Κονσταντίν Jireček το 1911 (του οποίου έλαβε επιστημονικά το όνομα), σε μια έρευνά του, για την καταγραφή της ιστορίας του σλαβικού λαού.
 === Πιο πρόσφατα οι ερευνητές έχουν αναθεωρήσει κάπως την «Jireček Line»: Ο Kaimio (1979) τοποθετεί τη Δαλματία και την Άνω Μοισία στην Λατινική περιοχή και κάτω Μοισία στον ελληνικό χώρο. Ο MacLeod (1982) ισχυρίζεται, ότι δεν μπορεί να ήταν «μια επίσημη πολιτική γλώσσας για κάθε πτυχή της ζωής», αλλά ότι «επιμέρους εφαρμοζόταν από Ρωμαίους υπαλλήλους [που] με τη κοινή λογική εφάρμοζαν αποφάσεις ad hoc». Επίσης, επισημαίνει (επίσης) ότι «ακόμα και σε ελληνικές περιοχές τα Λατινικά ήταν η επίσημη γλώσσα σε επιγραφές των δημόσιων κτιρίων, σε ορόσημα, και στο στρατό.»
============================
Επέλεξα αυτό το άρθρο της en.wikipedia, διότι ο Josef Jireček είναι ένα τρίτο-ουδέτερο πρόσωπο της επιστημονικής κοινότητας, ο οποίος εκτέλεσε μια επιστημονική ιστορική εργασία για λογαριασμό του Πανεπιστημίου της Βιέννης, την οποία λαμβάνουν υπόψη τους όλοι οι μετά από αυτόν μελετητές της ιστορίας της Βαλκανικής. Αν λοιπόν μάθουμε που βρίσκονταν το Άρβανον (και όχι Albano) και τα Άρβανα όρη (και όχι Arbër ή Arbëria που είναι εντελώς άλλη περιοχή της σημερινής Αλβανίας), θα διαπιστώσουμε ότι μέχρι και το 400 μ.χ. τουλάχιστον ήταν Ελληνόφωνη περιοχή, νοτίως της γραμμής Josef Jireček. Εγώ δεν θα πάω μέχρι τα μυθολογικά Πελασγικά ή άλλα Ελληνόφυλλα βάθη, όπως αρέσκονται πολλοί. Θα επανέλθω όμως, γιατί είμαι Αρβανίτης και δικαιούμαι να μιλήσω και για το Άρβανον και για την Αλβανική…..Arbër, που είναι άλλο πράγμα.
Επέλεξα αυτό το άρθρο της en.wikipedia, διότι ο Josef Jireček ήταν παθιασμένος Σλάβος ….Σλαβολόγος και τα ευρήματα και οι διαπιστώσεις του, ενδιαφέρουν τόσο εμάς, όσο και κυρίως τους Σλάβους των Σκοπίων. Όπως φαίνεται στον χάρτη, εξ ολοκλήρου η ΠΓΔΜ (Σκόπια), το 400 μ.χ. είναι στη περιοχή της Ελληνικής περιοχής. Ακολουθεί η μακρά περίοδος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ας μη πούμε ότι την ταυτίζουμε με οποιαδήποτε Ελληνικότητα. Ναι,έγιναν πόλεμοι. Όμως δεν συνέβη κάτι που να δικαιολογεί, την τρέλα των Σκοπίων, ότι τάχα είναι γηγενείς Μακεδόνες, που αφομοίωναν τους πάντες από το πουθενά. Όταν η άρχουσα τάξη των επαρχιών ήταν Ελληνική και Ελληνόγλωσση, είναι γελοίο και να μιλάμε για αποδεκατισμό του Ελληνικού ή/και Ελληνόγλωσσου πληθυσμού.
============================

Ο Konstantin Josef Jireček (γεννήθηκε 24 Ιουλίου του 1854, στη Βιέννη – και πέθανε 10 Ιανουαρίου του 1918, στη Βιέννη). Ήταν Τσέχος, γιος του υπουργού της Αυστριακής Αυτοκρατορίας Josef Jireček, ιστορικός, διπλωμάτης και Σλαβολόγος.
Εισήλθε στην υπηρεσία της Βουλγαρίας το 1879 και το 1881 έγινε υπουργός παιδείας στη κυβέρνηση της Σόφιας. Το 1884 έγινε καθηγητής της παγκόσμιας ιστορίας στην Τσεχία, στο «Charles University της Πράγας», και το 1893 καθηγητής των «Σλαβικών αρχαιοτήτων» στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης.
Το μεγαλύτερο μέρος των γραπτών του Konstantin Josef Jireček  αναφέρεται στην ιστορία των νοτίων Σλάβων και στη λογοτεχνία τους. Περιλαμβάνουν επίσης μια ιστορία των Βουλγάρων (Τσεχίας και της Γερμανίας, 1876), Ιστορία των Σέρβων, το Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας (1891), ταξίδια στη Βουλγαρία (Τσεχία, 1888), κ.ά. Τα περισσότερα έργα του είναι γραμμένα στη γερμανική γλώσσα.
Τιμητικά το όνομά του έχει δοθεί: ως σημείο Jireček στο νησί Smith στα Νότια νησιά Σέτλαντ της Ανταρκτικής, είναι από το όνομά του Konstantin Jireček. Στη Βουλγαρία, το Όρος Jireček, είναι η τρίτη ψηλότερη κορυφή της οροσειράς Rila, καθώς και δύο χωριά (της Βουλγαρίας), φέρουν επίσης το όνομά του.
Ο Konstantin Jireček εμφανίζεται σαν δευτερεύων χαρακτήρας σε ένα σατιρικό έργο του Αλέξανδρου Κωνσταντίνοφ, με επίκεντρο το φανταστικό χαρακτήρα του κόλπου Ganyo, όπου ο πρωταγωνιστής του επισκέπτεται την Πράγα, όπου αναζητώντας καταφύγιο, κατέληξε να ασχολείται με τη πολιτική.
ΚΥΡΙΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Από το 400 μ.χ. μέχρι το 1350 μ.χ., υπήρχαν και Έλληνες και Ελληνική γλώσσα, τόσο στη κυρίως Ελλάδα, όσο και στην κεντρική και νότια Αλβανία. Την χρονική περίοδο 1.040 μ.χ. - 1.350 μ.χ., υπήρχαν Άρβανον, Άρβανα, στη Κεντρική προς νότια της σημερινής Αλβανίας,  με συμπαγή Ελληνικό Ορθόδοξο Χριστιανικό πληθυσμό, ο οποίος εξαναγκαζόταν σε διαδοχικές μεταναστεύσεις προς νότο,  λόγω συνεχών πολεμικών συγκρούσεων, με τους «Βυζαντινούς» τοπικούς φεουδάρχες, τους Αλβανούς μικροηγεμόνες (κυρίως), τους Ιταλοβενετούς, τους Σέρβους και τους Οθωμανούς.
http://arvanitis.eu

Από: Θησέας ... χαμένος στον Λαβύρινθο, ΣΆΒΒΑΤΟ, 6 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2012 

(http://thiseas-labyrinth.blogspot.gr/2012/10/jirecek-line-1040.html?spref=fb.
Το ίδιο κείμενο υπάρχει και σε άλλους ιστότοπους.)

Αξίζει,τέλος,επιβεβαιωτικά να δείτε εδώ κι ένα Ρουμάνικο site επί του θέματος,που λέει ακριβώς τα ίδια.